Zobaczyłam dopiero dziś i wciąż nie mogę się otrzasnąć. O transseksualizmie czytałam sporo i nie sądziłam, że można o tym zrobić kulturalny film... W dodatku nie wiedziałam, jakoś przegapiłam w recenzjach, że to jest oparte na faktach. Bardzo mnie natomiast zdziwiły pojawiające się w filmwebowych komentarzach określenia "zboczenie", "choroba psychiczna" itp., jakby żywcem wzięte z dialogów filmu: kwestii matki Lany, Johna i Toma. A przecież i z medycznych faktów, o których ostatnio sporo się mówi, i z tego filmu jasno wynika, że transseksualizm nie jest chorobą ani tym bardziej zboczeniem, ale "kryzysem tożsamości płciowej", rozbieżnością między płcią fizyczną i psychiczną, zaburzeniem, które można wyleczyć właśnie poprzez zabieg operacyjny (poprzedzony długimi i szczegółowymi badaniami psychologicznymi, żeby wykluczyć chwilowe widzimisię i mylny osąd). Ludzie potem żyją i są szczęśliwi, a w każdym razie szczęśliwsi niż wcześniej. Transseksualistów nie można też uważać za homoseksualistów, ponieważ oni _nie czują pociągu do tej samej płci_ - uważają się bowiem za tę drugą. I dlatego Brandon Teena nie kłamie, mówiąc, że jest chłopakiem.

A film... no cóż, dla mnie ten film jest przede wszystkim o złudności stereotypów i uprzedzeń. Dopóki nie wiedzą, Brandon jest OK. I dla dziewczyny, która go naprawdę pokochała, nawet "fizyczna" prawda nic nie zmienia, bo liczy się prawda uczuć. Ten film jest przestrogą nie tylko wobec nietolerancji, ale też płytkości uczuć, które może zburzyć jakiś głupi szczegół.

W pewnym momencie zaczeła mne złościć długość tej historii "wesołego życia w Falls City", ale potem zrozumiałam, że tak musi być - że ta długa ekspozycja jest konieczna, żeby pokazać, że coś, co się zbudowało, co długo trwało i miało wszelkie szanse na przetrwanie, może zostać w jednej chwili zburzone przez zakłamanie, głupotę i nietolerancję. Dziwię się tylko, że matka Lany nie trafiła też za kratki.